บทที่ 1

ราตรีโรยตัวลงมาปกคลุมเมืองไบรตันฟีลด์ ทอดเงายาวเหยียด ณ ปากซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง

แคทเธอรีน เลวิน กดร่างแนบชิดกับกำแพง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เธอสวมชุดเดรสสีเทาเงินซึ่งถูกฉีกขาดตั้งแต่ไหปลาร้าลงมาจนถึงช่วงเอว เผยให้เห็นผิวเนียนละเอียดผืนใหญ่ น้ำตาทำให้เครื่องสำอางของเธอเลอะเลือน ทิ้งคราบดำเป็นทางยาวพาดผ่านใบหน้าอันบอบบาง

ภาพที่เห็นทำให้เธอดูทั้งซอมซ่อและงดงามอย่างน่าสะพรึงกลัวในความเปราะบางนั้น

ชายหลายคนในเสื้อเชิ้ตสีฉูดฉาดต้อนเธอจนมุม ใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวด้วยรอยยิ้มลามก คำพูดเต็มไปด้วยเจตนาหยาบคาย

“มารอพวกเราที่ซอยนี้เหรอจ๊ะคนสวย” หนึ่งในนั้นเย้ยหยัน

“หน้าตาก็ดี หุ่นก็เด็ด...ยิ่งตอนร้องไห้ยิ่งสวย” อีกคนเสริมพลางก้าวเข้ามาใกล้

“ถอยไปนะ! ฉันจะแจ้งตำรวจ!” เสียงของแคทเธอรีนสั่นเครือด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว

หัวโจกผมสีทองฟอกหัวเราะดังลั่น “ตำรวจเหรอ เชิญเลย! พวกเราจะรอ”

เขายื่นมือออกไป พยายามจะสัมผัสใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของแคทเธอรีน

เธอกรีดร้องพลางสะบัดตัวหนี

ทันใดนั้น แสงไฟหน้ารถที่สว่างจ้าก็สาดตัดผ่านความมืดของซอย ขณะที่รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสีดำคันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาหาพวกเขาอย่างเงียบเชียบ

ภายในรถ แสงไฟข้างทางส่องให้เห็นโครงหน้าคมคายของชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง อเล็กซ์ เกรย์ ซึ่งนั่งอยู่เบาะหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะสังเกตสถานการณ์ด้านนอก เขาจอดรถเทียบขอบทาง

“คุณฟอสเตอร์ครับ” อเล็กซ์เอ่ยอย่างระมัดระวัง “ดูเหมือนจะมีอันธพาลกำลังลวนลามผู้หญิงอยู่ข้างหน้า เราจะเข้าไปยุ่งไหมครับ”

เมื่อได้ยินคำถามนั้น สายตาของฟิลิป ฟอสเตอร์ก็ทิ่มแทงทะลุผ่านกระจกหน้าต่างไปตกกระทบที่ร่างของผู้หญิงซึ่งพิงกำแพงอยู่ ภายใต้แสงสลัว ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาของเธองดงามและเปราะบางพอที่จะปลุกสัญชาตญาณการปกป้องของผู้ชายทุกคนได้

คิ้วของฟิลิปกระตุกเล็กน้อย

ใบหน้านั้น...ดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

แต่ความคิดนั้นก็แวบเข้ามาแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว สำหรับเขาแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ

ในจังหวะนั้นเอง แคทเธอรีนก็ฉวยโอกาส

ขณะที่ชายผมทองฟอกเอื้อมมือมาหาเธออีกครั้ง เธอก็ผลักเขาออกไปสุดแรงแล้ววิ่งตรงไปยังรถหรูสีดำคันนั้น

“ปัง! ปัง! ปัง!” เธอทุบกระจกที่เย็นเฉียบอย่างสิ้นหวัง นิ้วมือแดงก่ำจากแรงกระแทก

เธอแสดงด้านที่เปราะบางและไร้ทางสู้ที่สุดให้ใครก็ตามที่อยู่ข้างในได้เห็น

กระจกรถเลื่อนลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นใบหน้าเย็นชาของชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง

ฟิลิป ฟอสเตอร์...ทายาทตระกูลฟอสเตอร์ และที่สำคัญต่อแผนของเธอมากกว่านั้นคือ เขาเป็นอาของเจมส์ เวสต์ แฟนหนุ่มของเธอ

แคทเธอรีนหลุบตาลง ซ่อนแววตาแห่งการคำนวณที่วูบผ่านเข้ามา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“คุณคะ! คุณคะ ได้โปรด ช่วยฉันด้วย!” เธออ้อนวอน “พวกเขา...พวกเขาจะ...”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและวิงวอน พอที่จะทำให้ใจของชายผู้มีเมตตาทุกคนอ่อนลงได้

ทว่าชายในรถกลับจ้องมองเธอเงียบๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นพิเศษของเขาไม่แสดงความเห็นใจแม้แต่น้อย

จากนั้น ด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ เขาก็เบือนหน้าหนี ริมฝีปากบางขยับเพียงเล็กน้อยขณะเอ่ยคำ

“ขับรถ”

อเล็กซ์ไม่กล้าลังเล รีบสตาร์ทเครื่องยนต์ทันที

สีหน้าหวาดกลัวของแคทเธอรีนแข็งค้างในบัดดล

บ้าเอ๊ย! ผู้ชายคนนี้ทำด้วยน้ำแข็งหรือไง

ไม่มีความเมตตาสักนิดเลยเหรอ!

เธอใช้เวลาสองสัปดาห์ติดตามเส้นทางจากที่ทำงานกลับบ้านของเขา แล้วตอนนี้เขากำลังจะขับรถหนีไปเนี่ยนะ

ขณะที่รถกำลังจะทิ้งเธอไปจริงๆ แคทเธอรีนก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่างอย่างสิ้นคิด!

ทันทีที่กระจกกำลังจะปิดสนิท เธอกระชากประตูเปิดออกแล้วพุ่งตัวเข้าไปข้างใน สร้างความตกตะลึงให้ทั้งฟิลิปและอเล็กซ์

กลิ่นกุหลาบฟุ้งกระจายไปทั่วรถในทันที

แคทเธอรีนโผเข้าสู่อ้อมแขนของฟิลิปอย่างสิ้นหวัง แขนของเธอโอบรัดรอบตัวเขาแน่น ร่างกายทั้งร่างแนบชิดกับเขา

ร่างนุ่มนิ่มของเธอเกาะติดเขา และเขาสัมผัสได้ถึงอาการสั่นเทาของเธอ

“อย่าไปนะคะ! ได้โปรดช่วยฉันด้วย!” เสียงของเธอแหบพร่าด้วยความกลัว “พวกเขาจะทำร้ายฉัน!”

พวกอันธพาลในซอยตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติได้ แล้วกรูกันเข้ามารอบรถ ทุบรถและสบถด่า

“ไอ้เ**้ย! ออกมา!”

“เฮ้ย อย่าเสือก ไม่งั้นโดนกระทืบด้วย!”

อันธพาลผมทองฟอกถึงกับพยายามจะคว้าที่จับประตู

ความอดทนเส้นสุดท้ายในดวงตาของฟิลิปขาดสะบั้น

ผู้หญิงแปลกหน้ามาเกาะแกะเขาอย่างน่ารังเกียจทำให้สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างสุดขีด

“ปล่อย”

แคทเธอรีนทำราวกับไม่ได้ยิน เธอเพียงแต่กอดแน่นขึ้น แก้มของเธอถูไถกับชุดสูทราคาแพงของเขา น้ำตาซึมผ่านเนื้อผ้า

“ไม่...ฉันไม่ปล่อย...ฉันกลัว...”

เสียงสะอื้นของเธอดังน่าสงสารมากขึ้น พอที่จะเรียกความเห็นใจจากใครก็ตามที่ได้ยิน

แต่ฟิลิป ฟอสเตอร์ไม่ใช่ “ใครก็ตาม”

แววตาของเขาเย็นชาลงอย่างสมบูรณ์

“ปัง! ปัง!” พวกอันธพาลทุบกระจกแรงขึ้น มีคนหนึ่งพยายามจะดึงประตูให้เปิด

แววตาของฟิลิปแข็งกร้าวขึ้นด้วยความเด็ดเดี่ยวขณะที่เขาสบตากับอเล็กซ์สั้นๆ

อเล็กซ์เข้าใจในทันที รีบกดปุ่มบนอุปกรณ์สื่อสารอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา ชายในชุดสูทสีดำสามสี่คนก็ปรากฏตัวขึ้นราวกับมาจากไหนก็ไม่รู้ การเคลื่อนไหวของพวกเขาสะอาดหมดจดและมีประสิทธิภาพ

หลังจากการโจมตีที่แม่นยำไม่กี่ครั้งและเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พวกอันธพาลที่เคยน่ากลัวก็นอนกองอยู่บนพื้น ครวญครางด้วยความทรมาน

กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสองนาที

วิกฤตการณ์สิ้นสุดลงแล้ว

ภายในรถ แคทเธอรีนเงยหน้ามองเขาผ่านขนตาที่ชุ่มน้ำตา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความพึ่งพิงและความขอบคุณ ท่าทางของเธอก็ยั่วยวนอย่างปฏิเสธไม่ได้

แววตาที่น่าสงสารทว่าเย้ายวนนั้นน่าจะเพียงพอที่จะทำให้ผู้ชายคนไหนก็หวั่นไหวได้

แต่ฟิลิปกลับไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น

เขาดึงเธอออกจากตัวอย่างแรงและไร้ความปรานี

“การแสดงของเธอห่วยแตกมาก”

ฟิลิปไม่แม้แต่จะชายตามองเธออีก เขาจัดแขนเสื้อสูทที่เธอทำให้ยับอย่างเป็นระเบียบ

ราวกับว่าเขาได้สัมผัสกับสิ่งสกปรก น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและดูแคลน

“คราวหน้า จ้างมืออาชีพหน่อย”

แคทเธอรีนตัวแข็งทื่อเมื่อฟิลิปสั่งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากเธอออกจากรถ

“ขับรถ” เขาสั่งอย่างเย็นชา